De Roep van de Wilde Vrouw
“Het verborgen vrouwelijke, dat wat vaak wordt weg-geborgen, de angst voor onze eigen kracht.
Vrouwelijkheid, yin, zacht en vloeiend. Maar ook de diepte van de aarde, daar waar warmte, oer, magisch, mystiek, nacht, grotten, dierlijk, de heks is. Ze horen bij elkaar en kunnen niet gescheiden worden, maar worden dat vaak wel.
Voor mij is vrouwenkracht in je oerinstinct kunnen zijn. Een menselijk dier zijn, roofdier het liefst. Verbonden aan het verhaal la Loba van Clarissa Pinkola Estes, de wolfsvrouw, maar tijger, panter, leeuwin, berin mag ook. Iets met klauwen en tanden en een staart. Een dierlijke staat van alert zijn in plaats van controle willen houden. Een staat van met de aarde verbonden zijn in plaats van in je hoofd zitten. Veel vrouwen zijn hoofdvrouwen en hoe vaker we achter een scherm zitten, hoe erger dat wordt, vele vrouwen hebben het ook niet eens door want in je hoofd zitten lijkt over het algemeen een best comfortabele, niets aan de hand, staat van zijn. Dat geldt natuurlijk ook voor mannen. Maar omdat ik zelf een vrouw ben schrijf ik vanuit mijn eigen beleving in een vrouwenlichaam. Veel dingen die ik in dit boek beschrijf kunnen dus zeker ook voor mannen gelden en sowieso kan dit boek een enorme eye opener zijn voor mannen om het vrouwelijke zowel in als buiten henzelf beter te begrijpen.”
Review
Toen ik vorig jaar het boek De Roep van de Wilde Vrouw van Joyce Hellendoorn in handen kreeg, voelde ik meteen dezelfde energie. Vanaf de eerste pagina herkende ik de Wilde, ongetemde vrouw die in ons allemaal leeft. De vrouw die haar nagels ergens inzet, haar tanden laat zien én stevig gaat staan in haar zachte vrouwelijke kracht.
Het lezen van dit boek was voor mij een feest van herkenning. Het pad dat Joyce beschrijft, is het pad dat ik zelf ook bewandel. Moedig en eerlijk deelt zij haar reis, haar struggles, haar overwinningen en haar diepe verbondenheid met de Wilde Vrouw. Bij elke bladzijde voelde ik hoe ik ook in mijzelf deze kracht, deze roep heb gehoord – en steeds meer leef.
Joyce schrijft op een manier die niet alleen informatief is, maar vooral raakt in het hart. Het eerste deel van het boek vond ik persoonlijk het meest krachtig en herkenbaar. Daarin voel je de trots, de kwetsbaarheid en de rauwe oerkracht van haar reis. In de tweede en derde delen wordt het boek meer informatief, wat mooie verdieping geeft.
Ik heb veel respect voor Joyce. Voor de moedige stappen die zij heeft gezet, de vele vrouwencirkels die zij heeft georganiseerd en de ruimte die zij creëert waarin vrouwen kunnen thuiskomen bij zichzelf.
Ik maak een diepe buiging voor het werk dat zij voor zichzelf en voor alle vrouwen heeft neergezet.
Een prachtig boek voor iedere vrouw die de roep van binnen voelt – en haar eigen Wilde Vrouw wil ontmoeten.
In Liefde Binkie